Ο Φόβος είναι το νέο μέσο της τέχνης του κυβερνάν!

αἰέν ἀριστεύειν

επί κυριαρχίας των “κυβερνήσεων του φόβου”

Η σκληρή εποχή μας  παρουσίασε ένα νέο μοντέλο  διακυβέρνησης  που στηρίζεται στον Φόβο.

Αυτό ιστορικά πολιτικά και κοινωνιολογικά είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εξέλιξη.

Είναι  γνωστό ότι μέσω της ευαισθητοποίησης και απευαισθητοποίησης της κοινής γνώμης σε ένα θέμα, μπορείς να την οδηγήσεις στο να αντιδράσει υπερβολικά ή να αδιαφορήσει για ένα θέμα, ανάλογα τις επιδιώξεις σου κάθε φορά.

Ένα παράδειγμα είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης στο καπνό του τσιγάρου,  και η παράλληλη απευαισθητοποίηση στους τόνους καυσαέρια που 

Δείτε την αρχική δημοσίευση 242 επιπλέον λέξεις

Τα λίγα βγαίνουν με κόπο, τα πολλά με… κόλπο

Δημήτρης Νατσιός, Δάσκαλος Κιλκίς

Θυμάμαι, όταν έπιανε η αντιτρομοκρατική υπηρεσία τα μέλη της «17Ν»,τους κατέτασσε σε… γενιές. Πρώτη, δεύτερη, τρίτη γενιά εκτελεστών, όπως ακριβώς γίνεται με τα «κλειστά», οικογενειακά επαγγέλματα. Οι παλαιότεροι αποκαλύπτουν και μεταδίδουν στους νεότερους τα μυστικά της τέχνης τους και αυτό λέγεται παράδοση. Και το οργανωμένο έγκλημα, λοιπόν, ακολουθεί γενεαλογικά τις παραδόσεις.

Το 1981 μια συγκεκριμένη οργάνωση ανθρώπων, λιμασμένων για χρήμα, εξουσία και εμφορούμενο από μένος, μνησίκακο και εκδικητικό, αναλαμβάνει την πολυπόθητη εξουσία. Το κέλυφος, κάτω από το οποίο αποκρύπτουν την ιδιοτελειά τους, ονομάζεται κόμμα.

Το δέλεαρ για να το ακολουθήσουν οι λεγόμενες «λαϊκές μάζες», είναι μια αερόπλαστη και κρανιοκενής συνθηματολογία. Παφλάζουσες ασημαντολογίες και κραυγαλέοι αφορισμοί γενικότατης φύσεως (και όσο πιο αόριστο και γενικό είναι το περιεχόμενο ενός  συνθήματος, μας διδάσκει η κοινωνική ψυχολογία, τόσο μεγαλύτερη εμβέλεια αποκτά)  καρυκευμένοι με τις συνήθεις κόρωνες περί εθνικής ανεξαρτησίας – «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» – και κοινωνικής δικαιοσύνης- «αλλαγή», «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία».

Ο λαός δε πάντοτε ευκολόπιστος και στο τέλος προδομένος, πείθεται. Την δεκαετία του ’80, λαφυραγωγεί το κράτος η πρώτη γενιά. Ταυτόχρονα εκλύει τις χειρότερες ροπές του νεοελληνικού χαρακτήρα,