Μ’ έφαγε φέτος η γυναίκα μου. Τράβα ρε άνθρωπε να πάρεις μια σημαία δεν κάνει τα χίλια τάλιρα. (Εκείνη που είχε προίκα απ’ το Δοκίμι την χάσαμε εδώ και χρόνια σε μια μετακόμιση). Νοιώθω είπε την ανάγκη της, φέτος περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Εγώ δεν ήμουνα ποτέ φανατικός της πατρίδας της σημαίας κι όλων αυτών των δήθεν υπερπατριωτισμών, ήμουν πάντα περισσότερο των ανθρώπων, της ελευθερίας τους των δικαιωμάτων τους και της αξιοπρέπειάς τους. Τέλος πάντων.
Πήγα τι να ’κάνα, γλυτώνεις; Δε γλυτώνεις. Αλλά να πω και του στραβού το δίκιο ετούτη την ανάγκη φέτος σα να την ψιλοένιωθα κι εγώ. Και την κουβάλαγα χθες Σάββατο μέσα στο δρόμο σαν ακόντιο. Με βλέπει ένας κουτσός παππούς εκεί κοντά στο σπίτι και μου ζητάει να τηνε ξεδιπλώσω. Την ξεδιπλώνω. Στάθηκε προσοχή, και μου είπε συγκινημένος: Μπράβο λεβέντη μου. Έχω πολύ καιρό να δω τέτοια σημαία με τα χρυσά της τα κρόσσια και το σταυρό στο γαλανόλευκο κοντάρι. Ένα «κολόπανο» μου είπε την καταντήσανε οι ξεφτιλισμένοι τη σημαία μας. Κι εγώ δεν ήξερα τι να του πω και δεν του είπα τίποτα. Κι εκεί πρόσεξα πως φέτοs είχε και το μανάβικο σημαία που έριχνε τη σκιά της σε λεμόνια Αιγύπτου και πατάτες Τουρκίας, και το κρεοπωλείο ανάμεσα στα σφαγμένα Αργεντίνικα κρέατα και Γερμανικά λουκάνικα…
Δίκιο είχε σκέφτηκα η γυναίκα μου όλοι φέτος κρεμάσανε σημαία. Οι πολυκατοικίες συναγωνίζονταν λες, ποια θα έχει τα περισσότερα γαλανόλευκα μπαλκόνια. Έμοιαζε λίγο σαν προσκλητήριο, λες και θα περνούσε κάποιος να μετρήσει τις σημαίες. Την έδεσα κι εγώ στου μπαλκονιού τα κάγκελα κι είμαστε όλοι σημαιοστολισμένοι κι όμορφοι, και γενικώς πολύ περήφανοι. Κι εκεί μου μπήκε στο μυαλό ότι με τούτη τη σημαία φωνάζουμε ότι είμαστε Έλληνες, σε μια ουσιαστικά κατακτημένη περιοχή, κι ότι κοιτάζοντας ετούτο το γαλανόλευκο πανί, ίσως να θυμηθούμε και κάποια από τα χαρίσματα μας. Όχι του έθνους, αλλά της φυλής. Ίσως να θυμηθούμε ότι τούτος ο λαός είχε αξιοπρέπεια, είχε πείσμα, κι είχε και νεύρο. Κι είχε και τσίπα κύριοι της κυβέρνησης κι αξιοσέβαστε πρόεδρε της Δημοκρατίας. Και ο παππούς που στάθηκε προσοχή μπροστά στη δικιά μου τη σημαία ήταν τραυματίας του Αλβανικού όπως έμαθα αργότερα στο καφενείο που έλεγα το περιστατικό. Δεν βγήκε πότε όμως να λέει δημόσια ότι εγώ αγωνίστηκα για Συνέχεια →
Μικρή ένταση είχαμε πριν από λίγο στο κέντρο μεταξύ «Αγανακτισμένων και αστυνομικών. Οι αστυνομικοί προσπάθησαν να απωθήσουν τους διαδηλωτές. Ένας τραυματίας και τρεις προσαγωγές.
Ένταση στο Σύνταγμα όπου ήταν συγκεντρωμένοι μετά από έξι μήνες απουσίας οι Αγανακτισμένοι.
Από την συμπλοκή είχαμε και έναν ελαφρά τραυματία όπου μέλη του Ερυθρού Σταυρού που βρίσκονται στο Σύνταγμα τον περιέθαλψαν.
Περίπου 1.000 «αγανακτισμένοι» αρά το τσουχτερό κρύο συγκεντρώθηκαν από τις 5 το απόγευμα στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και διέκοψαν την κυκλοφορία στην λεωφόρο Αμαλίας.
Με μαζικές ριπές απέτρεψαν στρατιώτες και οι συνοριοφύλακες στον Έβρο έναν Τούρκο δουλέμπορο να αφήσει στην ελληνική όχθη το εμπόρευμά του: Τον τραυμάτισαν στο πόδι, αφού προηγουμένως ο σκληρός δουλέμπορος (είχε πυροβολήσει πολλές φορές στο παρελθόν κατά των Ελλήνων στρατιωτών και συνοριοφυλάκων) άνοιξε πυρ με αυτόματο όπλο εναντίον τους. Συνέχεια →