«Ό,τι έμαθα στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος, μου τα δίδαξε το ποδόσφαιρο»!

Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου προκρίθηκε στο παγκόσμιο κύπελλο της Βραζιλίας. «Ας κρατήσουν οι χοροί», λοιπόν!

Κατά τη διάρκεια των χορών, πάντως, χρήσιμο είναι να διακρίνουμε πότε εκείνα τα περί «ελληνικής ψυχής» είναι συγγνωστά, καθώς αποτυπώνουν τον οίστρο μιας χαράς ανόθευτης από ιδιοτέλεια, και πότε είναι ασύγγνωστα. Τουτέστιν (και αυτό δεν έχει σχέση με τα παιδιά της εθνικής) πότε οι φορείς της «ελληνοψυχίας» σερφάρουν πάνω στο λαοφιλές παιχνίδι κάνοντας πάσες στον εθνικισμό. Αλλά ο εθνικισμός των «ελληνόψυχων» είναι τόσο γελοίος που όπως βρίσκει την «ψυχή» του όταν βάζει γκολ ο Μήτρογλου, έτσι προφανώς και τη χάνει την «ψυχή» του όταν ο Νικοπολίδης τρώει 4 από την εθνική της Τουρκίας ή όταν Καρνέζης τρώει 3 από την εθνική της Βοσνίας… Άλλο πράγμα, λοιπόν, αυτό που έλεγε χτες ο Σαλπιγγίδης στον Νίκο Χατζηνικολάου στον «Real», μιλώντας για την «ελληνική ψυχή», κι άλλο πράγμα τα διαγγέλματα περί «ελληνικής ψυχής» των… ελβετόψυχων της «λίστας Λαγκάρντ». Ο μεν Σαλπιγγίδης είπε με άλλους όρους αυτό που έλεγε ο Καμύ: «Ο,τι έχω διδαχτεί στη ζωή περί τιμής και καθήκοντος μου τα δίδαξε τα ποδόσφαιρο». Οι δε «ελληνόψυχοι – ελβετόψυχοι» το μόνο καθήκον που αντιλαμβάνονται είναι να πετύχουν υψηλή τιμή όταν παζαρεύουν να πουλήσουν την ψυχή τους στον Διάβολο.   

Κατά τη διάρκεια των χορών, σε αυτό το διατεταγμένο «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και πίσω από τις στερεότυπες διακηρύξεις «να είμαστε όλοι ενωμένοι» – που προέρχονται από όσους εννοούν ως «ενότητα» την υποταγή και από όσους μας θέλουν μονίμως χωρισμένους και ξεμοναχιασμένους – ας διακρίνουμε και τους γνωστούς πολιτευτάκηδες! Αυτούς που επί χρόνια μας κατηγορούσαν ότι οι σημαίες και οι εθνικοί ύμνοι είναι τα αξεσουάρ μιας παρωχημένης εποχής. Έτσι έλεγαν. Ότι όλα αυτά δεν αντέχουν στον «εκσυγχρονισμό» της παγκοσμιοποίησης, στα σαλόνια της ΕΕ, και στο «διεθνιστικό» κοσμοπολιτισμό της τάξης τους. Έτσι έλεγαν. Πόσο αστείοι φαντάζουν τώρα. Δείτε πώς πασχίζουν να βρουν μια θεσούλα στα γαλανόλευκα τηλεπαράθυρα. Αλλά και πάλι – οι δυστυχείς – να μην μπορούν να κρύψουν την ασέβειά τους προς τις σημαίες και τους ύμνους των άλλων. Και μαζί το πόσο ξένοι είναι προς τον πραγματικό διεθνισμό.

«Ας κρατήσουν οι χοροί». Αλλά έχοντας επίγνωση ποια είναι η κατάσταση στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, στην πολιτική για το ποδόσφαιρο και στην ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Αυτή, η πραγματική κατάσταση, καθιστά την πορεία της εθνικής στη Βραζιλία, ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία. Η κατάσταση – η πραγματική κατάσταση – του ελληνικού ποδοσφαίρου αποδεικνύει ότι τα 23 παιδιά που θα βρεθούν εκεί, μαζί με τον προπονητή τους, τιμούν την ποδοσφαιρική Ελλάδα επειδή ακριβώς αυτό που πέτυχαν δεν έχει καμία σχέση με την ποδοσφαιρική Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των χορών, ας μην ξεχνάμε λοιπόν, ότι η πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι εντελώς διαφορετική από την «ονειρεμένη» πραγματικότητα που μας επιφύλαξε η εθνική ομάδα. Η αλήθεια βρίσκεται αλλού: Στα γήπεδα – χωράφια με τις άδειες κερκίδες. Στις άθλιες υποδομές. Στο καθεστώς της πλειοψηφίας των ΠΑΕ να είναι υπερχρεωμένες και επιχορηγούμενες με λεφτά ενός λαού που πληρώνει για τους «Ψωμιάδηδες» την ώρα που τα παιδιά του δεν έχουν μισή αλάνα να παίξουν μπάλα. Στις καριέρες που χτίζονται πάνω σε συμπεριφορές ή σε θεωρίες «παράγκας». Στη μετατροπή του ποδοσφαίρου σε πολιορκητικό κριό για τα συμφέροντα του τάδε ή δείνα μεγαλοπαράγοντα – επιχειρηματία, που συγκροτεί «ιδιωτικούς στρατούς» από «επιδοτούμενους χουλιγκάνους». Στον επαγγελματικό υδροκεφαλισμό του ποδοσφαίρου, που στραγγαλίζει κάθε έννοια μαζικού λαϊκού αθλητισμού. Αυτή είναι η αληθινή εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κι αυτή είναι μια κατάσταση που όπως δεν διορθώθηκε με «το Γερμανό της», επί Ρεχάγκελ, έτσι δεν θα διορθωθεί  και με «τον Πορτογάλο της», όπως τώρα επί Σάντος. Για να διορθωθεί μια τέτοια κατάσταση «θέλει το λαό της»…

Κάτσε, να δεις τι έρχεται…

sotosblog

Ζούμε ημέρες σουρεαλιστικής τραγωδίας. Οι αιώνες συμπτύχθηκαν και ήρθαν οι μεγάλοι Τραγικοί να συναντηθούν με τον Αντρέ Μπρετόν και την παρέα του. Θαρρείς, κάθονται τώρα μαζί στο καφέ Βολταίρ. Από κοντά, ο Δάντης, ο Κάφκα και πολλοί άλλοι. Πιο κει, παλαιός θαμώνας του καταστήματος ο Λένιν, τους παρακολουθεί σαστισμένος να ρουφούν το καφεδάκι τους, και να γράφουν έργα από κοινού. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις τους, και διαβάζω:

Στο προηγούμενο επεισόδιο, ο Σαμαράς είχε εξαφανίσει το έλλειμμα, εμφανίζοντας στη θέση του πρωτογενές πλεόνασμα. Η Τρόικα όμως που, όπως έλεγαν, είχε χάψει, τελικά μετάνιωσε, και δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Με αποτέλεσμα, απ’ ό,τι μας προειδοποιεί επί λέξει ο Στουρνάρας, να μας περιμένει κόλαση μέχρι τον Ιούνιο. Έτσι, ο Σαμαράς ετοιμάζεται παρακάτω να μας δείξει ότι θα βάλει το πιστόλι με τα καρφιά στον κρόταφο και θα πατήσει τη σκανδάλη. Όπου να ‘ναι, θα πεταχθεί όρθιος ο Γιούρι Γκέλερ, φωνάζοντας:…

Δείτε την αρχική δημοσίευση 189 επιπλέον λέξεις

ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ… ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Του Παύλου Ανδριά

Πάρε ότι θέλεις παλιατζή, από ένα κράτος που δε ζει, πάρε «ταμπέλες» κομματικές, αυτές που διέλυσαν οικογένειες και κατέστρεψαν γενιές…
Με θλίψη παρακολουθούμε το σίριαλ «Χρυσή Αυγή» που παίζουν τις τελευταίες μέρες τα κανάλια, με δήθεν πρωταγωνιστές ξυρισμένα κεφάλια και μαύρα μπλουζάκια και αναρωτιόμαστε γιατί μας θεωρούν τόσο μα τόσο ηλίθιους;

 

Βέβαια, από μια άποψη, καλά κάνουν, αφού εμείς οι ίδιοι στο παρελθόν τους είχαμε θεοποιήσει, τους είχαμε κορώνα στο κεφάλι μας και αν μας έλεγε κάποιος καμιά κουβέντα για δαύτους, του έπαιρνε ο διάβολος τη μάνα και τον πατέρα!

 

Σπίτια είχαν φτάσει στη διάλυση, οικογένειες είχαν βγάλει τα μαχαίρια για τα κόμματα, συγγενείς δεν μιλούσαν μεταξύ τους και για όσους ξεχνούν εύκολα, ο αριστερός ήταν πάντα στον αφρό, στο απυρόβλητο, ως αγωνιστής και επαναστάτης «καμουφλαρισμένος», ενώ ο δεξιός ήταν ο καταραμένος, αυτός που έπρεπε να απομονωθεί από τους προοδευτικούς, γιατί ήταν το κατακάθι της κοινωνίας, το μίασμα.

 

Ακόμα και τώρα, που αρκετοί δεν έχουν να φάνε, οι «ταμπέλες» δε λένε να κατέβουν, καθώς το κόμπλεξ του Έλληνα, είναι μεγαλύτερο από τη μύτη του, αυτή που χώνει παντού για να βολευτεί και να κάνει την αρπαχτή, με τις ευλογίες του θιασάρχη πολιτικού…

Και αν τώρα γίνεται λόγος για θεωρίες περί δύο άκρων, είναι γιατί εμείς οι ίδιοι, παρά τα τόσα «ψέματα» που έχουμε πιστέψει, συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε με μια ταμπέλα στο λαιμό, σαν τα μοσχάρια με τις κουδούνες!

 

Γιατί βαριόμαστε να σηκωθούμε από τον καναπέ και να δώσουμε στον παλιατζή την «ταμπέλα» της υποταγής, γιατί

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ινστιτούτο Levy

«…Ας δούμε τώρα ορισμένα στοιχεία για το Ινστιτούτο Levy. Στην ιστοσελίδα του διαβάζουμε: «Ο απώτερος στόχος όλων των ερευνών και δραστηριοτήτων του Ινστιτούτου είναι να εξυπηρετήσει την ευρύτερη κοινότητα χάραξης πολιτικής στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον υπόλοιπο κόσμο, επιτρέποντας στους μελετητές και τους ηγέτες των επιχειρήσεων, της εργασίας και της διακυβέρνησης να συνεργαστούν σε προβλήματα κοινού ενδιαφέροντος».

Ευθύς εξαρχής διατυμπανίζει ότι στόχος του είναι η επίτευξη ταξικής συνεργασίας, που μεταφράζεται σε άνευ όρων υποταγή των εργαζομένων στους καπιταλιστές. Οι προτάσεις του, άλλωστε, είναι «κομμένες και ραμμένες» στα μέτρα της κυρίαρχης τάξης.

Για παράδειγμα, σε μια συνοπτική παρουσίαση των προτάσεών του για την ανεργία, υπερασπίζεται ένα πρόγραμμα «ευκαιριών απασχόλησης» που στηρίζεται στην κινητικότητα και την ευελιξία μεταξύ διαφορετικών κλάδων, μέτρα όπως η μείωση των ημερών εργασίας, ή κίνητρα σε όσους εργοδότες κάνουν προσλήψεις, έτσι που να «ωφεληθούν και οι δύο πλευρές», με τις λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση», που σημαίνει προσφορά τζάμπα εργασίας στους εργοδότες.

Οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το Ινστιτούτο, μάλλον δεν περιορίζονται στην πρόσκληση που έλαβε ο Αλ.

Λόγος Dr. Rath: Καρτέλ, ασθένειες και υποταγή

ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΔΥΣΚΟΛΑ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΑ ΠΛΕΟΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΦΩΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ.

Περιγραφή του βίντεο στο Youtube:

Από αυτή την εκδήλωση στις 13 Μαρτίου 2012 στο Βερολίνο, ο Δρ Rath καλεί τον κόσμο της Γερμανίας και της Ευρώπης γενικότερα, να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί. Είναι ένα κάλεσμα για να οικοδομήσουμε όλοι μαζί μια δημοκρατική Ευρώπη για το λαό, από τον ίδιο το λαό – δημιουργώντας μια νέα εποχή στα συστήματα υγείας, τα οποία θα είναι πλέον προσανατολισμένα στην πραγματική πρόληψη και τελικά στην εξάλειψη των ασθενειών. Τα ήδη διαθέσιμα, επιστημονικά τεκμηριωμένα αποτελέσματα ερευνών, που είναι βασισμένα σε φυσικές

Όσο περισσότεροι, τόσο ισχυρότεροι…

Βροχή πέφτουν οι αγωνιώδεις προειδοποιήσεις για το είδος της ψήφου που θα δοθεί την ερχόμενη Κυριακή. Ουκ ολίγοι, από πολλές πλευρές, ξορκίζουν την ψήφο της οργής και της τιμωρίας συστήνοντας λογική και ψυχραιμία. Ορθό σε πρώτη ανάγνωση, αλλά τι σημαίνει στις μέρες μας «ψήφος λογικής» και «ψήφος ψυχραιμίας»; Πολλά μπορεί να σημαίνει, αλλά με μια διαφορά: ούτε η «λογική» ούτε η «ψυχραιμία» ταυτίζονται με την υποταγή. Αντιθέτως…

Οι Έλληνες πολίτες αυτή την Κυριακή θα προσέλθουν στην κάλπη με την ιδιότητα του ψηφοφόρου – κοινώς αυτού που φέρει το ισχυρότερο όπλο σε μια δημοκρατία: την ψήφο. Ένας ψύχραιμος ψηφοφόρος λοιπόν είναι περισσότερο ικανός να σταθμίσει την πραγματικότητα και να κρίνει όσους, εκτιθέμενοι στην εκλογική διαδικασία, περιμένουν – και υποχρεούνται να αποδεχθούν – την κρίση του:

● Για όσα υποσχέθηκαν πριν από δυόμισι χρόνια.

● Για όσα έκαναν από τότε μέχρι σήμερα.

Πιο επίκαιρο απο ποτέ: «Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε»

Μάνος Χατζιδάκις

«Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε»

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Ο Frankenstein έγινε πόστερ και στολίζει το δωμάτιο ενός όμορφου αγοριού. Το αγόρι ονομάζεται Πινοσέτ ή Βιντέλλα, κι ολομόναχο χορεύει με πάθος ένα tango ελλειπτικό. Δεν υπάρχει μουσική, ούτε τραγουδιστής από κοντά. Μονάχα ένας ρυθμός ατέλειωτος και αριθμοί. Χίλιοι, πεντακόσιοι, πέντε