υποταγή
Κάτσε, να δεις τι έρχεται…
Ζούμε ημέρες σουρεαλιστικής τραγωδίας. Οι αιώνες συμπτύχθηκαν και ήρθαν οι μεγάλοι Τραγικοί να συναντηθούν με τον Αντρέ Μπρετόν και την παρέα του. Θαρρείς, κάθονται τώρα μαζί στο καφέ Βολταίρ. Από κοντά, ο Δάντης, ο Κάφκα και πολλοί άλλοι. Πιο κει, παλαιός θαμώνας του καταστήματος ο Λένιν, τους παρακολουθεί σαστισμένος να ρουφούν το καφεδάκι τους, και να γράφουν έργα από κοινού. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά στις σημειώσεις τους, και διαβάζω:
Στο προηγούμενο επεισόδιο, ο Σαμαράς είχε εξαφανίσει το έλλειμμα, εμφανίζοντας στη θέση του πρωτογενές πλεόνασμα. Η Τρόικα όμως που, όπως έλεγαν, είχε χάψει, τελικά μετάνιωσε, και δεν τον παίρνει στα σοβαρά. Με αποτέλεσμα, απ’ ό,τι μας προειδοποιεί επί λέξει ο Στουρνάρας, να μας περιμένει κόλαση μέχρι τον Ιούνιο. Έτσι, ο Σαμαράς ετοιμάζεται παρακάτω να μας δείξει ότι θα βάλει το πιστόλι με τα καρφιά στον κρόταφο και θα πατήσει τη σκανδάλη. Όπου να ‘ναι, θα πεταχθεί όρθιος ο Γιούρι Γκέλερ, φωνάζοντας:…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 189 επιπλέον λέξεις
ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΤΑΜΠΕΛΕΣ… ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
Του Παύλου Ανδριά
Πάρε ότι θέλεις παλιατζή, από ένα κράτος που δε ζει, πάρε «ταμπέλες» κομματικές, αυτές που διέλυσαν οικογένειες και κατέστρεψαν γενιές…
Με θλίψη παρακολουθούμε το σίριαλ «Χρυσή Αυγή» που παίζουν τις τελευταίες μέρες τα κανάλια, με δήθεν πρωταγωνιστές ξυρισμένα κεφάλια και μαύρα μπλουζάκια και αναρωτιόμαστε γιατί μας θεωρούν τόσο μα τόσο ηλίθιους;
Βέβαια, από μια άποψη, καλά κάνουν, αφού εμείς οι ίδιοι στο παρελθόν τους είχαμε θεοποιήσει, τους είχαμε κορώνα στο κεφάλι μας και αν μας έλεγε κάποιος καμιά κουβέντα για δαύτους, του έπαιρνε ο διάβολος τη μάνα και τον πατέρα!
Σπίτια είχαν φτάσει στη διάλυση, οικογένειες είχαν βγάλει τα μαχαίρια για τα κόμματα, συγγενείς δεν μιλούσαν μεταξύ τους και για όσους ξεχνούν εύκολα, ο αριστερός ήταν πάντα στον αφρό, στο απυρόβλητο, ως αγωνιστής και επαναστάτης «καμουφλαρισμένος», ενώ ο δεξιός ήταν ο καταραμένος, αυτός που έπρεπε να απομονωθεί από τους προοδευτικούς, γιατί ήταν το κατακάθι της κοινωνίας, το μίασμα.
Ακόμα και τώρα, που αρκετοί δεν έχουν να φάνε, οι «ταμπέλες» δε λένε να κατέβουν, καθώς το κόμπλεξ του Έλληνα, είναι μεγαλύτερο από τη μύτη του, αυτή που χώνει παντού για να βολευτεί και να κάνει την αρπαχτή, με τις ευλογίες του θιασάρχη πολιτικού…
Και αν τώρα γίνεται λόγος για θεωρίες περί δύο άκρων, είναι γιατί εμείς οι ίδιοι, παρά τα τόσα «ψέματα» που έχουμε πιστέψει, συνεχίζουμε να κυκλοφορούμε με μια ταμπέλα στο λαιμό, σαν τα μοσχάρια με τις κουδούνες!