Αναρχοκαπιταλισμός: Η νέα φεουδαρχία των αγορών

Του Πέτρου Αργυρίου (agriazwa.blogspot.com)

 

Και αν σας έλεγα ότι ο Αντώνης Σαμαράς, ο ακροδεξιός διώκτης των άκρων, είναι και αναρχικός;

Ότι ο αυτοανακηρυσσόμενος «Κεϋνσιανός» Γιάννης Στουρνάρας υπηρετεί ένα ασύμβατο μίγμα οικονομικού αναρχισμού και δημοσιονομικής πειθαρχίας;

Και όμως.

Οι πολιτικές που εφαρμόζονται στην Ελλάδα που ξεκίνησαν να εφαρμόζονται στις χώρες της Λατινικής Αμερικής μέσω πραξικοπημάτων έναντι δημοκρατικά εκλεγμένων αριστερών κυβερνήσεων μετά τη δεκαετία τη 1950 έχουν στο θεωρητικό τους πυρήνα την αναρχία.

Όχι την αναρχία που μπορείτε να φανταστείτε βασισμένη στον κοινωνικό αναρχισμό. Την αναρχία των αγορών, την ασυδοσία δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου.

Ο μεγάλος θεωρητικός του αναρχοκαπιταλισμού, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, ο Milton Friedman, ο ιδρυτής της σχολής του Chicago, ξεκίνησε αυτή τη μεγάλη θεωρητική του σταυροφορία με οικονομική στήριξη από τον πιο ισχυρό λομπίστα της αγοράς ακινήτων της εποχής, τον Herbert Nelson (εδώ), ο οποίος έπρεπε σε ένα πολιτικό περιβάλλον που κάποιοι παρουσίαζαν ως Κεϋνσιανικό Λεβιάθαν με κεντρικό παρεμβατισμό και ελέγχους να απελευθερώσει την τιμή των ενοικίων για τους πελάτες του.

H αφετηρία των Friedman και  Stigler ήταν ιδανική καθώς το Πανεπιστήμιο του Σικάγο είχε ιδρυθεί από τον απόλυτο μεγιστάνα της εποχής, τον John D. Rockefeller, με τη δυναστεία του οποίου ο Friedman, όπως ήταν φυσικό ανέπτυξε σχέσεις.

Ήδη από το 1946 ο Friedman λειτούργησε ως προπαγανδιστής των λόμπυ, κάτι που αποκάλυψε η ξεχασμένη πλέον

Ο Μπουτάρης το βιολί του ….. το ζήτημα είναι οι Θεσσαλονικείς τι κάνουν;

«Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο εορτασμός του 2012 πρέπει να ξεφύγει από το κλασικό μοτίβο των εθνικοαπελευθερωτικών ιαχών και να κάνει την πόλη γνωστή ανά τον κόσμο. Θεωρώ δηλαδή, πιο σημαντικό το ότι πήραμε τη διάκριση της πρωτεύουσας της νεολαίας της Ευρώπης για το 2014 ή ότι θα γίνει το μουσικό φεστιβάλ Womex στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2012 από τις όποιες εορταστικές εκδηλώσεις δεν θα γίνουν, διότι δεν θα γίνουν, για την απελευθέρωση».

Τάδε έφη ο κυρ Μπουτάρης, αυτός ο μικρός ανθρωπάκος που όταν τον βλέπεις να περπατάει έξω λες «κρίμα, τον παράτησαν οι δικοί του στον δρόμο, τον παππούλη, τον άστεγο». Έχει πρόσωπο η πόλη παντώς, δεν μπορεί κανείς να αντιλέει — πρόσωπο που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την Θεσσαλονίκη, ούτε με την Ελλάδα.

Τα Χριστούγεννα δεν είχαν δέντρο (οι αχινοί δεν μετράνε), η παραλία ξαναφτιάχνεται γιατί η προηγμούμενη σπατάλη δεν έφτανε, ο αγιασμός των Φώτων δεν θεωρείται επίσημη τελετή. Το δημαρχιακό μέγαρο που έχει φέτος μια αφίσα απο πάνω ως κάτω να λέει απλά οτι ο Δήμος γιορτάζει θα στοίχισε μια μικρή περιουσία αλλά δεν αφορά κανέναν γιατί όλα τα προβλήματα της πόλης έχουν εξαλειφθεί. Κυκλοφοριακό χάος τέλος, σκουπιδομάνι τέλος, χρέη δήμου τέλος, στήριξη προς όλους τους