Τέτοιες μέρες, εντελώς ανεξήγητα, χωρίς καμία ιδιαίτερη αιτία, συνηθίζει να μου χτυπάει με έπαρση την πόρτα το ανεκπλήρωτο. Κάνω ταμείο, σε όσα προηγήθηκαν, πολύ παλαιότερα έκανα και σχέδια για το μέλλον. Τώρα σχέδια τέτοια, δεν τ’ αποτολμώ, παρότι το πνεύμα των ημερών επιτρέπει υπερβάσεις του είδους, ή τέλος πάντων, αφήνει περιθώρια στην υπερβολή. Και δεν το κάνω, φαντάζομαι γιατί κουράστηκα ή γέρασα αρκετά ώστε να συνεχίσω να πιστεύω στην έλευση του Αγίου με τα δώρα.
Τα λαμπιόνια παραμένουν στη θέση τους για τα μέλη της οικογενείας που μπορούν ή επιβάλλεται να κάνουν ότι κι εγώ πολλά χρόνια πριν, για την ψυχική τους υγεία. Αλλά και την έμφυτη ανάγκη για μια αίσθηση Συνέχεια →
του Ανδρέα Καρακώστα
mySatellite 