Όμορφη που είναι η ζωή κάποιες φορές. Πραγματικά όμορφη παραδίδοντας χρήσιμα μαθήματα. Γιατί μάθημα είναι αυτό που σου μένει και το θυμάσαι μια ζωή.
Του Στρατή Μαζίδη
Βρέθηκα σε ένα φιλικό σπίτι. Καθόμασταν στο σαλόνι και μαζί ο γιος του φίλου μου. Σε κάποια στιγμή το αγοράκι νύσταξε και αποσύρθηκε με τον πατέρα του.
– Πάντα του διαβάζει λίγες σελίδες κάθε βράδυ, μου είπε νόημα η μητέρα του απεικονίζοντας παράλληλα και το εξαιρετικό τους δέσιμο.
Θέλοντας να εκμεταλλευθώ την ανάπαυλα αυτή γιατί έπρεπε να ελέγξω κάτι στο e-mail πήγα σε ένα δωμάτιο που λειτουργεί ως γραφείο στο σπίτι. Με τα πολλά καθυστέρησα λίγο εκεί και στο ενδιάμεσο η παρέα κάτω είχε συγκεντρωθεί ξανά.
– Αντε ρε Στρατή, θα έρθεις καμιά φορά!
Κλείνω γρήγορα και κατευθύνομαι προς τα μέσα. Άκουσα όμως κάτι σαν μια φωνή. Έρχοταν από το δωμάτιο του μικρού. Επειδή σε πρώτη στιγμή δεν πολυκαταλάβαινα τι έλεγε, κοντοστάθηκα μήπως το παιδί χρειαζόταν κάτι. Συνέχεια
Advertisements
