Ενώ η Ελλάδα το 1997 είχε δανείσει 20 δις δραχμές στην κατεστραμμένη Αλβανία, σήμερα την «παρακαλάει» να δεχτεί την οριοθέτηση της μεταξύ μας ΑΟΖ.
Του Κώστα Χαρδαβέλλα
Τούρκοι και Ιταλοί εξασφάλισαν ανταλλάγματα στρατηγικής σημασίας…
Το 1997 η «κρίση των πυραμίδων» που ξέσπασε στην Αλβανία είχε αναγκάσει την αλβανική κυβέρνηση να ζητήσει οικονομική βοήθεια από ξένες χώρες για να καταφέρει να ξαναχτίσει το κράτος της. Ελλάδα, Ιταλία και Τουρκία ήταν μεταξύ εκείνων που δάνεισαν τότε στους Αλβανούς τεράστια ποσά, με μία σημαντική διαφορά: οι Τούρκοι και οι Ιταλοί κατάφεραν να εξασφαλίσουν ανταλλάγματα μεγάλης στρατηγικής σημασίας, με τους πρώτους να αποκτούν τον έλεγχο κεντρικών στρατιωτικών βάσεων της Συνέχεια →
Πριν λίγο πέταξα από πάνω μου την κουβέρτα την φλις και σηκώθηκα από τον καναπέ. Είχε τελειώσει η ταινία που έβλεπα και δεν άντεχα άλλο να κάθομαι εκεί, με την βαριά σκέψη που θόλωνε το μυαλό μου. Ακόμα και η ίδια η κουβέρτα μου με έπνιγε, μου ήταν ανυπόφορη.
Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν έχει σημασία τελικά αν μια ταινία είναι καλογυρισμένη, έχει καλούς ηθοποιούς, άψογη παραγωγή και σκηνοθέτη ιδιοφυΐα. Μια ταινία αξίζει μόνο αν οι εμπειρίες του θεατή το επιτρέψουν. Και εμένα, πριν λίγο, η ταινία που είχα δει με έκανε να δω ένα κομμάτι της ζωής μου που το είχα παρατήσει. Και δυστυχώς με πόνεσε λίγο που το συνειδητοποίησα. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής, με πόνεσε πιο πολύ η ιδέα πως δεν είμαι όσο ανεξάρτητη και δυνατή όσο νόμιζα.
Έχω αμελήσει τον εαυτό μου, όπως όλοι έχουν αμελήσει λίγο πολύ τον εαυτό τους μέσα στον ανεμοστρόβιλο που ζούμε. Πάω κόντρα σε ένα κομμάτι του εαυτού μου που νομίζω με γεμίζει, αν και η πλάκα είναι πως δεν ξέρω καλά καλά αν είναι όλα μια οφθαλμαπάτη, μια απελπισμένη ιδέα μέσα σε μια απελπισία που μας καταδιώκει όλους, μας περιμένει στο κατώφλι της πόρτας μας κάθε πρωί σαν Κέρβερος, και μας ξεπροβοδίζει το βράδυ με ένα γλυκό γρύλισμα καθώς βγάζουμε τις κάλτσες μας πριν σκεπαστούμε πάλι με μια αβάσταχτα βαριά κουβέρτα, ένα πάπλωμα που αν το αφήσουμε να μας σκεπάσει για πολλές ώρες, γίνεται αποπνικτικό.
Πως τα αφήσαμε τα πράγματα έτσι; Πως γίνεται να έχουμε ναρκωθεί τόσο που βλέπουμε τον διπλανό μας Συνέχεια →
mySatellite 