Aυτός είναι ο κ. Σαμαράς. Oπως αποκαλύπτει η χθεσινή «Αυγή», στην πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ εμπεριέχεται επιστολή του κ. Σαμαρά προς την Τρόικα, 14 Μαΐου του 2014, με την οποίαν ο κ. Πρωθυπουργός (συν ο κ. Στουρνάρας και ο κ. Προβόπουλος) δεσμεύονται ότι, αν χρειασθεί, θα πάρουν και νέα μέτρα! Οχι μόνον τα νέα μέτρα που είχαν ήδη δεσμευθεί απ’ το Μεσοπρόθεσμο ότι θα λάβουν (κι εν όψει εκλογών αποσιωπούσαν κι απέκρυβαν) αλλά έτι περαιτέρω μέτρα, αν παρίστατο η ανάγκη. Αλλά και για το «αν θα παρίστατο η ανάγκη» επίσης εγνώριζαν. Διότι για τα προαπαιτούμενα που παρουσιάζει τώρα η έκθεση του ΔΝΤ επίσης είχαν (προ)συμφωνήσει με την Τρόικα Σαμαράς, Βενιζέλος και κουστωδία.
Ομως, αυτός είναι ο κ. Σαμαράς! Την ίδιαώρα που έστηνε σαξές στόρυ, τέλος των μνημονίων, έξοδο στις αγορές (όλα εν όψει εκλογών), την ίδια ακριβώς ώρα, ήδη απ’ τα μέσα Μαΐου υπέγραφεμε την υπογραφή τουδιαβεβαιώσεις και δεσμεύσεις στην Τρόικα ότι θα συνεχίσει να κάνει ό,τι του λένε. Οτι θα συνεχίσει να ’ναι ένα ανδρείκελο και τίποτε παραπάνω.
Όποιος έχει αμφιβολία ότι ζούμε στην εποχή της επιστροφής των «εκσυγχρονιστών», δηλαδή στελεχών της πολιτικής και της οικονομίας που ανδρώθηκαν επί ημερών Κώστα Σημίτη, δεν έχει παρά να διαβάσει τον σημερινό «Μικροπολιτικό» των «Νέων», για να πληροφορηθεί ότι στη θέση του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ως εκπροσώπου της Ελλάδας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προωθείται ο Νίκος Χριστοδουλάκης.
Ο καθηγητής οικονομικής ανάλυσης της ΑΣΟΕ υπήρξε εκ των αρχιτεκτόνων της πολιτικής Σημίτη, από το 1996 μέχρι και το 2004. Όπως ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Βασίλης Ράπανος, ο Γκίκας Χαρδούβελης και ο Τάσος Γιαννίτσης, που όλοι επανέκαμψαν εσχάτως σε ρόλο frontrunners.
Μόνο που ο Νίκος Χριστοδουλάκης υπήρξε κάτι παραπάνω από όλους τους προαναφερθέντες. Συνέχεια →
Ο καθηγητής Οικονομίας και πρώην υπουργός Οικονομικών, Νίκος Χριστοδουλάκης, μιλώντας σήμερα το πρωί στην ενημερωτική εκπομπή του Mega, ομολόγησε ευθέως ότι «Το πρώτο μνημόνιο δεν ήταν ούτε αναγκαίο, ούτε αναπόφευκτο», διευκρινίζοντας μάλιστα με σοκαριστική ειλικρίνεια: «Αφεθήκαμε σε μία έξωθεν υπαγόρευση και έπειτα, υπήρξε μία δυστοκία στην Συνέχεια →