Get Rich or Die Tryin’

Σκέφτομαι, ο «αποκλεισμός» ενός 20χρονου είναι λύση, είναι απάντηση, είναι θέση, ή απλά η ευκολία μιας υποκριτικής κοινωνίας, σε πλήρη σαπίλα, (η οποία δεν μπορεί/αντέχει) να βάλει τα χέρια επί τον τύπον των ήλων, μήπως και ολόκληρη «ανά-μορφωθεί»;

Σκέφτομαι, αυτά τα παιδιά -«με τα καλάσνικοφ»-, που συνεχώς αυξάνονται, από τη μια και την άλλη πλευρά, είναι τόσο μεμονωμένα περιστατικά; Είναι μεμονωμένα τα πρεζάκια που αυξάνονται στις γειτονιές; Ή είναι η κορυφή του παγόβουνου με το οποίο αρνούμαστε σαν κοινωνία επιτέλους να ασχοληθούμε σοβαρά, με αυτοκριτική, αυτογνωσία και πρότυπα ζωής τέτοια, ώστε να λειτουργήσουν σαν τεράστιοι αερόσακοι, καθώς οδεύουμε σούμπιτοι σαν νέος Τιτανικός στην τέλεια καταστροφή αυτού που κάποτε ονομάζαμε κοινωνία;

Διαβάζω στο τατού, πάνω στο νεανικό σώμα με τους κοιλιακούς, του νέου αποδιοπομπαίου τράγου: “Γίνε πλούσιος η πέθανε προσπαθώντας γι’ αυτό» κι αναρωτιέμαι γιατί κανείς σήμερα δεν στέκεται να σκεφτεί με ψυχραιμία, ότι αυτό (και αυτό) το νέο παιδί είναι αποτέλεσμα ενός βομβαρδισμού από λάθος πρότυπα και στατιστικές κοινού, που τα τελευταία χρόνια ρήμαξαν τις αξίες μας.

Τι άλλο από ιδιωτική πτώχευση, είναι το ιδανικό ενός νέου ανθρώπου να είναι τα φράγκα κι ο πλουτισμός;