Έρωτά μου, τοκογλύφε: «Μπράβο καρντάσι, είμαστε οι καλύτεροι»

Τα στερεότυπα στις λέξεις δημιουργούν στερεότυπα στο μυαλό. Η Θεσσαλονίκη, από τη δεκαετία του ‘80, ζει και αναπαύεται σε δύο στερεότυπα: πως είναι ερωτική πόλη και αδικημένη πόλη. Το πρώτο δημιουργήθηκε από τους επισκέπτες του Σαββατοκύριακου. Αθηναίοι, κυρίως νέο-γιάπηδες, που ανέβαιναν ως τη Θεσσαλονίκη, έκαναν τις δουλειές τους και στη συνέχεια ξέσφιγγαν τη γραβάτα, τα έσπαγαν στα μπουζούκια, ερωτεύονταν το ταμπεραμέντο του Βορρά και ζούσαν τους εφήμερους έρωτες που τους έκαναν ασφαλείς τα 500 τόσα χιλιόμετρα από την Αθήνα. Τα ερωτικά τραγούδια που γράφτηκαν για τη Θεσσαλονίκη είχαν και αυτά τον ρόλο τους, αλλά ήταν απειροελάχιστος μπροστά στη λύσσα για ζωή που διένυε χιλιόμετρα Εθνικής κι έπαιρνε αεροπλάνα, για να πιστέψει πως ερωτεύεται στη Θεσσαλονίκη και τελικώς ερωτεύεται τη Θεσσαλονίκη.

Το στερεότυπο της αδικημένης πόλης δημιουργήθηκε από τους ηγέτες της πόλης και γρήγορα πέρασε στην ίδια την πόλη. Από ανίκανους ηγέτες, που βιάζονταν να αντικειμενοποιήσουν την ανικανότητά