«Τα έθνη αυξάνονται με την προώθηση του πολιτισμού τους»
Φρίντριχ Ράτσελ. Γερμανός «πατέρας» της γεοπολιτικής.
Πέμπτη απόγευμα στην πλατεία Αντιγονιδών. Το ραντεβού με τον Γιάννη και την Νικόλ ήταν για τις έξι. Έφτασα πεντέμισι και οι άλλοι με περίμεναν ήδη εκεί. Η λαχτάρα και των τριών μας ήταν μεγάλη. Να δούμε το μοναδικό μνημείο της κλασσικής Ελλάδας που ανακαλύφθηκε στην Θεσσαλονίκη. Ο ναός της Αφροδίτης περίμενε εκεί θαμμένος αιώνες και αιώνες, όπως το άγαλμα που έθαψε ο Κωστής Παλαμάς στην ασάλευτη ζωή*. Διαβάσαμε από αρχαιολόγους για το σπουδαίο αυτό εύρημα της κλασσικής αρχαιότητας από άρθρα αρχαιολόγων και εκδηλώσεις κατοίκων για την ανάδειξη του ναού και της -υποβαθμισμένης- περιοχής τους. Το παράξενο ήταν πως ακόμα και εμείς που έχουμε τόση αγάπη για την αρχαία Ελλάδα και κατοικούμε στην Θεσσαλονίκη, είχαμε άγνοια για την ύπαρξη του ναού, αλλά και των ενεργειών όλων αυτών των φορέων φέτος την άνοιξη!
Παράξενο; Μάλλον λογικό… Θλιβερά λογικό. Τα περισσότερα ραδιόφωνα της πόλης μιλάνε για τις παραστάσεις του Ζαχαράτου στο Regency Casino και άλλων υπέροχων καλλιτεχνών που εμφανίζονται στο τάδε και στο δείνα χοιρογρύλιο όπως θα μας έλεγε και ο Λιαντίνης.
Ας είναι, εμένα με περιμένουν δύο φίλοι με τους οποίους μας ενώνει μία Ελλάδα διαφορετική από αυτή την καταθλιπτική του 2011. Η Ελλάδα της ομορφιάς και πάμε να δούμε ένα πραγματικό αριστούργημα αυτής της Ελλάδας, αφιερωμένο στην ομορφιά!
Ο Γιάννης και η Νικόλ στεκόταν μπροστά σε κάτι λαμαρίνες πίσω από τις οποίες βρίσκετε το μέρος του ναού ο οποίος αποκαλύφθηκε. Μου είπαν για την διάθεση όλων των κατοίκων και καταστηματαρχών να τους βοηθήσουν και να τους πουν όσες ιστορίες έχουν ακούσει για τον ναό, οι περισσότεροι στην σφαίρα της φαντασίας θαρρώ. Μου είπαν ότι τους έδειξαν και το άνοιγμα από το οποίο ο Γιάννης μπήκε στον ναό και πήρε φωτογραφίες.
Το χέρι μου τράβηξε την λαμαρίνα πίσω από την οποία βρίσκετε ο ναός. Ένας ναός στον οποίο ύψωσε τα χέρια του ο Μέγας Αλέξανδρος, θυσίασε ο Φίλιππος, τον αντίκρισαν οι πολίτες της πόλης βαδίζοντας εκείνη την αποφράδα μέρα προς τον ιππόδρομο και τον αφανισμό τους από τους γότθους του Θεοδόσιου. Αλλά πίσω από την λαμαρίνα ήταν το φάντασμα του Αλάριχου…
Πίσω από τις λαμαρίνες υπάρχει μία χωματερή στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Είδαμε μέχρι νιπτήρες μπάνιου και τιμόνι αυτοκινήτου πεταμένα εκεί, μαζί με κουτιά από μπύρες, καφάσια και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Δεν το χωρά ο νους του ανθρώπου. Ο Μακρυγιάννης είχε πει κάποτε πως «για αυτές τις πέτρες πολεμήσαμε»… Αλλά το νεοελληνικό κράτος αυτά τα ξεπέρασε. Τις πέτρες αυτές αντίκρισαν εκατομμύρια Ελλήνων Μακεδόνων. Αυτών που εμείς κραυγάζουμε πως είμαστε απόγονοι και όχι οι εκ βορρά βάρβαροι. Δεν θέλω να σκεφτώ το τι θα γινόταν αν αυτό το μνημείο το ανακάλυπταν αυτοί οι βάρβαροι στην δικιά τους πόλη…
Αλλά διάολε εδώ είναι. Μπροστά μου… Στέκομαι εδώ που στάθηκε ίσως κάποτε ο Μέγας Αλέξανδρος θαυμάζοντας ένα άγαλμα της Αφροδίτης, ή ο Δημόκριτος ή ο Φίλιππος ή… Ο Λιαντίνης είχε γράψει κάποτε στο Homo Educandus «Όταν κοιτάζεις τα βουνά -τον Ταύγετο, τον Ακροκόρινθο, το Δρίσκο- και κουβεντολογάς μαζί τους, να μην απορείς που δεν σου αποκρίνονται. Η σιωπή τους είναι τα λόγια όλων εκείνων που τα κοίταξαν πριν από σένα.» Ακριβώς την ίδια αίσθηση έχω κοιτώντας αυτές «τις πέτρες».
Μια τελευταία ματιά στην βάση ενός κίονα, περιτριγυρισμένου από σακούλες σκουπιδιών. Οι κίονες του ναού είναι σε άριστη κατάσταση και φτάνουν στο ύψος τα εφτά μέτρα! Έχουν μεταφερθεί στο μουσείο μαζί με αγάλματα που βρέθηκαν στο κομμάτι του ναού που αποκαλύφθηκε. Το μεγαλύτερο κομμάτι του ναού βρίσκετε προς την πλευρά της πλατείας και μπορεί να αποκαλυφθεί εύκολα και χωρίς τεράστιο κόστος από όσα διαβάσαμε. Εκεί μάλιστα θα βρίσκονται και περισσότερα αγάλματα μιας και στην πλατεία δεν ξανασκάφτηκαν θεμέλια και έτσι είναι παρθένα περιοχή. Αλλά το κράτος, ο δήμος, η περιφέρεια, έχουν άλλες προτεραιότητες. Προέχει η κατασκευή τζαμιού, το μνημείο του ολοκαυτώματος, αγάλματα για όλους τους πολιτικούς της μεταπολίτευσης και τα μεγάλα επιτεύγματα τα οποία απολαμβάνουμε όλοι μας κλπ…
Αφήσαμε τον ναό και κατηφορίσαμε στην Εγνατία για έναν καφέ και μια κουβέντα για αυτό που είδαμε. Έναν σπάνιας ομορφιάς ναό του 6ου π.χ αιώνα. Ο ναός κατασκευάστηκε αρχικά στην Αινεία, πόλη που ίδρυσε ο Αινείας λίγο έξω από την σημερινή Νέα Μηχανιώνα. Τον 1ο αιώνα π.χ μεταφέρθηκε στην Θεσσαλονίκη. Άρα πρόκειται για ένα λυόμενο ναό!!! Με τον ίδιο τρόπο αυτός ο ναός σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου, θα μπορούσε να μεταφερθεί στην παραλία της πόλης και να γίνει σήμα κατατεθέν. Να κάνει τον γύρο του κόσμου σε όλα τα ταξιδιωτικά περιοδικά, δίπλα στο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Να ο ήρωας, να ο ναός του, να το έθνος του, πλανεμένε πολίτη του πλανήτη…
Αλλά τι κουβέντες είναι αυτές που κάνουμε. Εδώ είναι Ελλάντα και ο ναός αυτός κινδυνεύει να γίνει θεμέλια πολυκατοικίας!
Το μάτι του Γιάννη με κοίταξε ίσια. Τα λόγια του χωρίς περιστροφές, «ο ναός αυτός δεν θα θαφτεί.»
Απευθυνόμαστε σε όσους αγαπάνε την Ελλάδα, σε όσους πιστεύουν στην τουριστική ανάπτυξη, σε όσους αντιλαμβάνονται την τεράστια γεωπολιτική αξία του ναού και ζητάμε να το διαδώσετε παντού. Σε λίγες μέρες θα λειτουργήσει σελίδα ειδικά για αυτό τον σκοπό στην παρακάτω διεύθυνση http://www.templeofvenus.gr/ στην οποία θα μπορείτε να ενημερώνεστε για την πορεία της υπόθεσης του ναού και να ενημερώνετε και εσείς τους φίλους και γνωστούς. Τα ΜΜΕ δεν πρόκειται ποτέ να μας στηρίξουν. Στηρίξτε εσείς τον πολιτισμό και τα μνημεία του έθνους μας. Για αυτές τις πέτρες θα πολεμήσουμε λοιπόν. Για να τις δώσουμε στα παιδιά μας, που τους ανήκουν.
Γραφείτε στην ομάδα για την διάσωση του ναού στο facebook.
*Η ΑΣΑΛΕΥΤΗ ΖΩΗ
Και τ’ άγαλμα αγωνίστηκα για το ναό να πλάσω
στην πέτρα τη δική μου απάνω,
και να το στήσω ολόγυμνο, και να περάσω,
και να περάσω, δίχως να πεθάνω.
και τό’πλασα. Κ’οι άνθρωποι, στενοί προσκυνητάδες
στα ξόανα τ’ άπλαστα μπροστά και τα κακοντυμένα,
θυμού γρικήσαν τίναγμα και φόβου ανατριχάδες,
κ’ είδανε σαν αντίμαχους και τ’ άγαλμα κ’ εμένα.
Και τ’ άγαλμα στα κύμβαλα, κ’ εμέ στην εξορία.
Και προς τα ξένα τράβηξα το γοργοπέρασμά μου
και πριν τραβήξω, πρόσφερα παράξενη θυσία
έσκαψα λάκκο, κ’ έθαψα στο λάκκο τ’ άγαλμά μου.
Και του ψιθύρησα: «Αφαντο βυθίσου αυτού και ζήσε
με τα βαθιά ριζώματα και με τ’ αρχαία συντρίμμια,
όσο που νάρθ’ η ‘ωρα σου, αθάνατ’ άνθος είσαι,
ναός να ντύση καρτερεί τη θεία δική σου γύμνια!»
Και μ’ ένα στόμα διάπλατο, και με φωνή προφήτη,
μίλησ’ ο λάκκος: «Ναός κανείς, βάθρο ούτε, φως, του κάκου.
Για δω, για κει, για πουθενά το άνθος σου, ω τεχνίτη!
Κάλλιο για πάντα να χαθή μέσ’ στ’ άψαχτα ενός λάκκου.
Ποτέ μην έρθ’ η ώρα του! Κι αν έρθη κι αν προβάλη,
μεστός θα λάμπη και ο ναός από λαό αγαλμάτων,
τ’ αγάλματα αψεγάδιαστα, κ’ οι πλάστες τρισμεγάλοι
γύρνα ξανά, βρυκόλακα, στη νύχτα των μνημάτων!
Το σήμερα είτανε νωρίς, τ’ αύριο αργά θα είναι,
δε θα σου στρέξη τ’ όνειρο, δε θάρθ’ η αυγή που θέλεις,
με τον καημό τ’ αθανάτου που δεν το φτάνεις, μείνε,
κυνηγητής του σύγγνεφου, του ίσκιου Πραξιτέλης.
Τα τωρινά και τ’ αυριανά, βρόχοι και πέλαγα, όλα
σύνεργα του πνιγμού για σε και οράματα της πλάνης
μακρότερη απ’ τη δόξα σου και μια του κήπου βιόλα
και θα περάσης, μάθε το, και θα πεθάνης!»
Κ’ εγώ αποκρίθηκα: «Ας περάσω κι ας πεθάνω!
Πλάστης κ’ εγώ μ’ όλο το νου και μ’ όλη την καρδιά μου
λάκκος κι ας φάη το πλάσμα μου, από τ’ αθάνατα όλα
μπορεί ν’ αξίζει πιο πολύ το γοργοπέρασμά μου».
mySatellite 