Πέρσι, κάτι τέτοιες Οκτωβριάτικες μέρες με λιακάδες γλυκές ήμουνα στις Σκουριές. Ένα μεσημέρι έφτασα στην Ιερισσό, με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη, κι έτσι όπως ήμουν ζαλισμένος από το στροφιλίκι του Χολομώντα, ένιωσα απίστευτη ανακούφιση σαν είδα την αμμουδερή παραλία με τη γαλήνια θάλασσα και τον Τόλη με τη Μαρία να με περιμένουν.
Ήτανε μια αίσθηση καλοκαιριού που έφυγε, μα επέστρεψε πάλι για λίγο, ίσα να μ’ αποχαιρετίσει, κι είχε μια τόσο γλυκιά μελαγχολία όλο αυτό, που την μεγάλωνε, την έκανε ασήκωτη, το βάρος των μεταλλείων στο στήθος μας.
Δείτε την αρχική δημοσίευση 392 επιπλέον λέξεις
mySatellite 