Γράμμα από την Ελλάδα. Μάρτης 2013.

γραφει ο αρισταρχος

Πλησιάζει η μεγάλη γιορτή της παλιγγενεσίας η 25 Μαρτίου ημέρα κήρυξης της Ελληνικής επανάστασης για την ανεξαρτησία της πατρίδας μας από το τετρακοσίων ετών γονάτισμα πάνω από τα Τούρκικα τσαρούχια και το χατζάρι πάνω στο σβέρκο μας. Κάτι τέτοιες μέρες , δεν ξέρω, με πιάνει μια μελαγχολία σ’ αντίθεση με τα νεανικά μου χρόνια που τρελαινόμουν στην ιδέα πως θα γέμιζα με όλους αυτούς τους υπέροχους Έλληνες που έδωσαν με ανυπέρβλητη τόλμη τη ζωή τους για ένα όνειρο που ποτέ δεν έζησαν. Την ελευθερία! Περιδιαβαίνοντας στους ατέρμονες διαδρόμους του διαδικτύου έφτασα, ίσως εσκεμμένα, στο υπέροχο ποίημα του Πυθαγόρα απαγγελμένο/τραγουδισμένο από την εκφραστική φωνή της Μαρινέλλας. “Γράμμα από το μέτωπο” με αναφορά στο έπος του ’41(τι σημασία έχει το πότε;) .

Δεν μπορούσε το μυαλό μου κάτω από την συναισθηματική πίεση να μην πετάξει οπουδήποτε θα μπορούσε  να πάει ένα γράμμα μου. Ένα γράμμα από την Ελλάδα του 2013, έτσι όπως το στέλναμε παλιά πιτσιρικάδες να το διαβάσει ο Άγιος Βασίλης. Και κείνο πέταξε σαν πουλί μέσα σε αεροπλάνα πάνω από θάλασσες και ωκεανούς, μέσα σε αυτοκίνητα και τσάντες για να δοθεί από ανθρώπινα χέρια στον θείο που ποτέ δεν είχα εκεί στην μακρινή την Αμερική και που κόντευε τα ογδόντα πέντε. Να το ανοίξει, να το διαβάσει και από τα γερασμένα του μάτια να πέσει το δάκρυ για να το κιτρινίσει. Και μέσα σε κείνο τον λεκέ να κλείσει για πάντα τα συναισθήματα που το έλουζαν όταν γράφονταν και όταν διαβάζονταν. Ένα γράμμα που ποτέ δεν στάλθηκε, σε έναν θείο που ποτέ δεν υπήρξε.

Ψωροκώσταινα, η ρακένδυτη πλύστρα από το Αϊβαλί και η σύγχρονη πλουτοκρατία

Η πατρίδα μας είχε σχεδόν πάντοτε έλλειμμα οικονομικό και ποτέ πλεόνασμα, αφού από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους υποχρεώθηκε σε δανεισμούς από άλλα κράτη (συνήθως από τους Βρεττανοεβραίους τραπεζίτες), κατοχυρώνοντας την οικονομική και ευλόγως πολιτική εξάρτηση και υποδούλωση της χώρας μας.

 Έτσι από την εποχή της επαναστάσεως κατέφευγαν οι Έλληνες ηγέτες σε εράνους για στήριξη του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα. Και είναι αλήθεια πως οι πολίτες αλλοτινών χρόνων διακατέχοντο από ισχυρότερα εθνικοπατριωτικά συναισθήματα προσφοράς και κοινωνικού αλτρουισμού όσο κι αν τα χρόνια τότε ήσαν πιο δύσκολα. Είναι μάλιστα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τα όσα έγραψε ο G. Mauer στο βιβλίο του «Ο Ελληνικός λαός», σ.σ.354 – 355:«Είναι, μα την αλήθεια, συγκινητικά, όταν διαβάζει κανείς με πόση προθυμία βοήθησαν αυτοί οι άνθρωποι (σημ. οι πολιτικοί και οι στρατιωτικοί ηγέτες των επαναστατημένων Ελλήνων) τον τόπο τους. Μόνον τα δυο αδέλφια Κουντουριώτη, ο Λάζαρος κι ο Γεώργιος, έδωσαν ενάμισι εκατομμύρια φράγκα.

Οι αδελφοί Σταμάτης και Βασίλης Βουδούρης από πεντακόσιες πενήντα χιλιάδες ο καθένας. Η οικογένεια Τσαμαδού τετρακόσιες χιλιάδες. Ο Ιάκωβος Τομπάζης με τον αδελφό του Μανόλη τριακόσιες πενήντα χιλιάδες. Ο Ανδρέας Μιαούλης διακόσιες πενήντα χιλιάδες και άλλα τόσα ο Δημήτριος Βούλγαρης. Ο Ιωάννης και ο Φραγκίσκος Βούλγαρης – θείοι του Δ. Βούλγαρη – διακόσιες χιλιάδες. Τα αδέλφια Αναγνώστης και Νικόλαος Οικονόμου κι αυτοί διακόσιες χιλιάδες. Ο πεθερός του πλοίαρχου Σαχίνη διακόσιες πενήντα χιλιάδες φράγκα και άλλοι πολλοί διάφορα ποσά».Χαρακτηριστικό επίσης είναι και το περιστατικό του 1826 στο Ναύπλιο όπου ο δάσκαλος Γ. Γεννάδιος μίλησε στην πλατεία του Πλατάνου με λόγια συγκινητικά για τις ανάγκες του Αγώνα και πρόσφερε πρώτος τις μικρές του οικονομίες οπότε  προσήλθε και πρόσφερε τον «οβολό» της επευφημούμενη από το πλήθος μια γνωστή ζητιάνα χήρα