Η περίπτωση του Πέτρου Κωστόπουλου είναι χαρακτηριστική του πως ο ατομοκεντρισμός έγινε ο κυρίαρχος τρόπος ζωής. Πως δηλαδή η λατρεία της οικονομικής ανόδου ως αυτοσκοπού και η δημιουργία του life style ενορχηστρώθηκαν με μαεστρία και αποτελεσματικότητα μέσω του περιοδικού τύπου και της ιδιωτικής τηλεόρασης, αναδεικνύοντας ως πρότυπα κοινωνικού βίου μια σειρά λαμόγιων, παρασίτων, καταφερτζήδων, αετονύχηδων, «επιχειρηματιών» και golden boys.
Αρκετά ακούστηκαν για την πρόσφατη «σύλληψη» του έκπτωτου «βασιλιά του life style». Πάντοτε γνώριζε να πουλά το απόλυτο τίποτα, τυλιγμένο σε λαμπερά σελοφάν. Το ίδιο έκανε τόσο με την πτώχευση της εταιρείας του, όσο και τώρα με την «σύλληψή» του, λόγω του «φεσώματος» στους εργαζόμενους που είχε στην δούλεψή του. Εργαζόμενους, φυσικά, με την τυπική έννοια του ότου, που προσπάθησε – και τα κατάφερε – να τους κάνει όμοιούς του (στον τρόπο σκέψης, όχι στην τσέπη), οδηγώντας τους στον ατομοκεντρισμό, τον κυνισμό, την κοινωνική αναισθησία.
Ο θλιβερός αυτός τύπος είχε κάνει λαϊκό ανάγνωσμα ακόμη και την πτώση του, την πτώχευση της εταιρείας του (της ΙΜΑΚΟ), όπως μέχρι πρότινος έκανε την άνοδο των διαφόρων «σοφτ πορνό» πατσαβουροπεριοδικών τα οποία, κατά καιρούς εξέδιδε.
Τηλεσκουπίδια, ξέκωλα, βίζιτες, δημαγωγοί και φτηνοί πολιτικοί απατεώνες συνθέτουν το παζλ μιας κοινωνίας -και όχι «απρόσωπα» χώρας- σε βαθιά κρίση. Γιατί η κρίση που μας μαστίζει είναι πρωτίστως πολιτισμική – πολιτική, τα άλλα, τα οικονομικά, είναι απλώς παράγωγα της ολοκληρωτικής παρακμής.
Μιας παρακμής που την ονόμασαν «πρόοδο», «εκσυγχρονισμό», «μεταρρύθμιση».
Το σχέδιό τους ξεκίνησε να εφαρμόζεται στις αρχές της «άγριας» δεκαετίας του 1990 για να περάσει στην τελική του φάση 20 χρόνια μετά, με τους Κωστάκηδες, τους Γιωργάκηδες, τους Αντωνάκηδες και τα μνημόνια.
Σ΄αυτά τα είκοσι χρόνια έκαναν τα πάντα για να ξεχάσεις ποιος είσαι:
α) Σου είπαν ότι έννοιες όπως πατρίδα είναι «κακό» πράγμα, ξεπερασμένες, δύσοσμες όπως οι παρατημένες Συνέχεια →
Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
mySatellite 