Κραυγή απ΄τη παγερή σπηλιά του Ολύμπου…..

Ακούω γρυλίσματα και κεραυνούς, κάνει κρύο και υποφέρω ….

Είμαι τόσο καιρό πάνω στη σπηλιά και περιμένω με ανυπομονησία να ξημερώσει για να βγω…

Ποιος άραγε ξέρει την ύπαρξή μου εδώ; Μάλλον κανείς.

Κάποτε ήμουν ανάμεσα στο κόσμο και η ζωή μου γεμάτη από εικόνες, ήσουν κι εσύ ανάμεσά τους

Όμως άρχισα να ανεβαίνω μοναχικά, κακοτράχαλα μονοπάτια, να ρίχνομαι στα φουσκωμένα νερά χωρίς σωσίβιο, να πετάω από ψηλά χωρίς αλεξίπτωτο.

Ένα ξημέρωμα στη κορυφή των Άνδεων ήταν πάντα τ΄όνειρό μου.

Κάνει παγωνιά ανυπόφορη στη σπηλιά του Ολύμπου και εγώ ν’ αγναντεύω τον Ψηλορείτη…..

Η καρδιά μου παγώνει σαν σκέφτομαι τις ώρες που πρέπει να ζήσω μακριά σου.

Αργεί να ξημερώσει και ακόμα δε μ΄έχει αναζητήσει κανείς…

Μένει λίγος καιρός μέχρι ν΄ανατείλει, όμως δεν ξέρω αν θ΄ αντέξω με τόσες λαβωματιές ν’ αντικρύσω το ξημέρωμα..

Ήθελα να προλάβω κι εγώ να χαρώ μαζί σου την ΑΝΑΤΟΛΗ….

Συντροφιά μου η εικόνα σου και προσευχή μου, εσύ που θα τη ζήσεις να κουβαλάς στα φτερά σου τη θύμησή μου καθώς θα  πετάς σε μέρη ζεστά και φιλόξενα.

Σαν θ΄ανατείλει μη φοβηθείς, για να πετάξεις πιο πέρα δε χρειάζεται να γυρίζεις τη ματιά σου για πολύ, απλά άκου το ψίθυρο απ΄ τα φτερά σου…..

Μα τι αχός είν’αυτός μέσα στο ξημέρωμα; Τι μαντάτα φέρνει στο μισοσκόταδο;

Αρχίζει να απλώνεται η ΑΝΑΤΟΛΗ κι εσύ ξεδίπλωσες κιόλας τα φτερά σου….