Μήνυμα προς φίλο: Θρηνούμε σιωπηλά εμείς οι λιγομίλητοι …… by Lit Maiden

Αγαπητέ φιλε,

Έχουμε καιρό να τα πούμε, το ξέρω. Σε είχα πει πως κάποια στιγμή θα προσπαθούσα να εξηγήσω την κατάσταση, και να’ μαι επιτέλους. Τι επιτέλους ….το κείμενο αυτό το έχω έτοιμο από τον Ιανουάριο. Το διαβάζω κάθε τόσο από τις αρχές του έτους. Το κοιτάω και το ξανακοιτάω αλλά δεν με πήγαινε η καρδιά να το δακτυλογραφήσω. Βασικός λόγος είναι γιατί αισθάνομαι ενοχές. Δυστυχώς έτσι με μεγάλωσαν, έτσι με μεγάλωσα και γω η ίδια και παρά τις προσπάθειές μου, όσα χρόνια και να περάσανε, δεν κατάφερα να τις αποβάλλω.

Αν το ανεβάζω αυτό τώρα αντί να στο στείλω προσωπικά είναι γιατί τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πως πάσχουμε όλοι μας από έλλειψη ανθρωπιάς, έλλειψη αγνών συναισθημάτων, κοινής λογικής και επαφής. Αν το γράφω αυτό το σημείωμα είναι γιατί πέρα από το μήνυμα που θέλω να παραλάβεις, πέρα από μια απολογία μου, θέλω να μιλήσω εκ μέρους όλων αυτών που είναι σαν και εμένα – λιγομίλητοι, αρκετά εσωστρεφείς αλλά πάντα δίπλα σε όσους πραγματικά αγαπάνε. Με τόσα πολιτικά άρθρα, τόσες συζητήσεις για την οικονομία, την κοινωνία, τα σκάνδαλα, την πολιτική, καιρός είναι να ξαναφέρουμε λίγη ανθρωπιά στις καθημερινές σχέσεις μας, να θυμηθούμε την πραγματική ουσία της ζωής μας, που εν τέλει επηρεάζει και την κοινωνικοπολιτική μας οντότητα.

Η ιστορία έχει ως εξής: η κοινωνία μας έχει κλείσει, μας έβαλε λουκέτο, σαν να ήμασταν εργοστάσια χωρίς λόγο λειτουργίας, χωρίς χρησιμότητα. Κάποτε ο αέρας ήταν ελεύθερος, τα ψέματα μικρά ή λευκά,

Χωρίς συνοχή, χωρίς πάτημα … by Lit Maiden

Ξύπνησα σήμερα, όπως κάθε μέρα άλλωστε, με το ράδιο-ξυπνητήρι στο κομοδίνο πάνω να παίρνει μπρός από μόνο του στην προκαθορισμένη ώρα. Ο σταθμός δεν είναι της επιλογής μου. Ο κύριος που κοιμάται δίπλα μου, με τον οποίο μοιράζομαι το κρεβάτι χρόνια τώρα, θέλει κάτι σε λαϊκό, και δεν του πάω κόντρα γιατί ούτως ή αλλιώς έτσι και γουστάρω τα τραγούδια ενός σταθμού πρωί πρωί, σιγά μη σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Άσε το βαθύ λαρύγγι λέω από μέσα μου να ουρλιάζει κελαηδιστά στο όφωνο εκεί, να με χαλάει πρωινιάτικα τόσο ώστε να αναγκαστώ να σηκωθώ στο άψε σβήσε να πάω για το καθιερωμένο κατούρημα.

Και έτσι περνάνε οι μέρες με το ίδιο πρωινιάτικο ξύπνημα, με την ευγενική χορηγία του μικρού γκρίζου ράδιο-cd που κάθεται περήφανα δίπλα στο προσκέφαλό μου.

Έτσι περνάνε μέχρι αυτή την εβδομάδα, την Μεγάλη Εβδομάδα. Τις τελευταίες τρεις μέρες, αυτό το μικρό γκρίζο κουτί με πειράζει όσο ποτέ άλλοτε. Το κελάηδισμα, το τρέμουλο της τραγουδιάρας να κλαίει για τον παιδαρά που την παράτησε, να εύχεται κακό να πάθει ο εγωισταράς τεκνατζής της, με γεμίζει αφάνταστη λύπη. Προχθές η λύπη ήταν αγανάκτηση. Μάλλον περνάω τα πέντε  βήματα που λένε περνάει όποιος θρηνεί τον θάνατο ενός αγαπημένου.

Δυστυχώς αυτό το κακό έχω. Αντί να βλέπω τα πράγματα έτσι όπως έχουν, κάθομαι και βρίσκω τη σημασία πίσω απ’ τις πράξεις σε οτιδήποτε αντικρίζω. Δυστυχώς το γκρίζο κουτάκι με θυμίζει άλλες χρονιές, όταν αυτή η κοινωνία έστω και εθιμοτυπικά κρατούσε τα προσχήματα και δεν έπαιζε τραγούδια της οκάς, της

Eurovision 2013: FYROM πάλι με Μέγα Αλέξανδρο μπροστάρη — Καληνύχτα Έλληνες ραγιάδες

by Lit Maiden

Όσοι στηρίζουν ακόμη το καλλιτεχνικό  έκτρωμα που λέγεται Eurovision και δεν κατανοούν τα προπαγανδιστικά παιχνίδια που παίζονται και αύριο θα διαμορφώσουν έναν διαφορετικό πολιτικό χάρτη προς όφελος ξένων λόμπι, είναι βαθιά νυχτωμένοι.

Χτυπήστε παλαμάκια, άμυαλοι, ενώ το video wall θα δείχνει άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε κεντρική πλατεία των Σκοπίων. Χαρείτε και σηκώστε τα χέρια ψηλά, κουνηθείτε στους ρυθμούς των τραγουδιών, δώστε τη δική σας ψήφο εμπιστοσύνης, το δικό σας 12άρι σε αυτόν τον θεσμό που κοστίζει τον Έλληνα φορολογούμενο ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ, που αποχαυνώνει τον ήδη καναπεδάτο ραγιά που το παίζει αγανακτισμένος μετά.

Η έννοια του µποϊκοτάζ πρέπει κάποια στιγμή να μπεί έμπρακτα στη ζωή μας αφού δεν λέμε να ενωθούμε όλοι σαν Έλληνες πολίτες χώρις κομματική ταυτότητα να διαμαρτυρηθούμε σαν μια γροθιά έξω απο το Κοινοβούλιο μέχρι να παραιτηθεί ο τελευταίος δοτός υπουργός.

Μποϊκοτάρουμε κάθετι που προσβάλλει τη χώρα, την ιστορία, την αξιοπρέπειά μας. Η τάση του να

Βάλτε ένα τέλος στη βλακεία σ’αυτή τη χώρα που κάποτε ήταν το κέντρο της γνώσης!

Lit Maiden

Τα τιτιβίσματα του Ρομπάι τα είδε όλο το διαδίκτυο τις τελευταίες 3 ώρες. Άλλος όμως λέγεται Ρομπάι και άλλος γίνετε ρόμπα εν τέλει. Πότε, μα πότε σε αυτή τη χωρα θα κάνουν σωστά τη δουλειά τους αυτοί με τα πτυχία που βρίσκονται σε θέσεις υποτιθέμενα σοβαρές;

Δείτε τους τσαπατσούληδες στο STAR τι έγραψαν:

Η αξία του στόχου

«Δεν κατάλαβα καλά.»

Ο 40αρης την κοιτούσε σαν να μην ήξερε τι να απαντήσει, υπολογίζοντας τι ήθελε να ακούσει από αυτόν, κερδίζοντας λίγο χρόνο να σκεφτεί τι θα της έλεγε. Όλα είχαν πάει κατ’ ευχήν μέχρι εδώ. Τι ήθελε τώρα και πέταξε αυτή την απορία;

Aπό την εξέδρα της η κυρά ξανά έθεσε την ερώτηση, αργά, κατανοητά, επίσημα: «Είναι καλοκαίρι. Βρίσκεσαι σε πολυσύχναστη παραλία με αμμώδες, ρηχή θάλασσα. Επιλέγεις να κολυμπήσεις ολομόναχος

Γιατί κανείς δεν ασχολείται και με αυτόν τον τύπο;;

(σαν να πάχυνε και αυτός λίγο ή μου φαίνεται;)

Με αφορμή μια δημοσίευση που βρήκαμε τυχαίως, αναρωτηθήκαμε τι γίνεται στο μέτωπο των συνδικάτων, αυτών των γενναίων οργανισμών που θα έπρεπε να πρωτοστατούν στη συσπείρωση του κόσμου τα τελευταία 2-3 χρόνια. 

Διαβάσαμε:

Συνάντηση της ΓΣΕΕ με τον Πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ κ. Φώτη Κουβέλη πραγματοποιήθηκε σήμερα Τετάρτη 3/10/2012 στα γραφεία του κόμματος. (Αγ.Κωνσταντίνου)

Κατά τη συνάντηση (που έγινε μετά από αίτημα της ΓΣΕΕ) το προεδρείο της Συνομοσπονδίας ανέπτυξε τις θέσεις των συνδικάτων για τα σχεδιαζόμενα νέα μέτρα της Κυβέρνησης και της Τρόικα.

Παρουσιάστηκε αναλυτικά και τεκμηριωμένα με στοιχεία και επιχειρήματα η κατηγορηματική αντίθεση της Συνομοσπονδίας στα σκληρά, άδικα και αναποτελεσματικά μέτρα των μνημονίων .

Ενημερώσαμε τον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Φ.Κουβέλη για την ριζική διαφωνία της ΓΣΕΕ στη ψήφιση και εφαρμογή των μέτρων καθώς και την απόφασή μας να αντιπαλέψουμε δυναμικά αποφασιστικά και απεργιακά αυτές τις αδιέξοδες πολιτικές, που και τους εργαζόμενους εξαθλιώνουν, αλλά και την οικονομία καταστρέφουν.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

απο την επίσημη ιστοσελίδα της ΓΣΕΕ:gsee.gr

Μπράβο. Πήγαν και είπαν τον πόνο τους στον μπάρμπα Φώτη ο οποίος σίίίίίίγουρα θα πατήσει πόδι και έτσι δεν θα περάσουν τα νέα μέτρα.

Σημεία των καιρών

vuvuzela

Σημείο των καιρών είναι

1. να εξυμνείται ο εφήμερος έρωτας

2. να μιλάμε για ανάπτυξη με κλειδαμπαρωμένα μαγαζιά σε κεντρικούς δρόμους μεγαλουπόλεων

3. ο χρόνος να’ναι χρήμα αντί να είναι απλά χρόνος

4. οι γενοκτονίες να είναι επίσης ευθύνη των θυμάτων

5. να παραμερίζουμε το γεγονός πως κοντά στο 30% συνεχίζει  να στηρίζει τους ψευτές του μνημονίου

6. η αυτοάμυνα να θεωρείται έγκλημα

7. η διαδήλωση παρανομία

8. η υπεξαίρεση εκατομμυρίων  από πολιτικό  ασυλία, η φοροδιαφυγή  μεγαλοεπιχειρηματία 

Θύμος, κενό και ακρότητες: Θα σφαχτούμε στο τέλος

Lit Maiden

Αποστασιοποιούμαι. Κάνω ένα βήμα πίσω και κοιτάω τα πράγματα αντικειμενικά και ρωτώ, που πάμε ως κοινωνία, ως άνθρωποι;

Αφορμή για αυτά τα ερωτήματα ήταν το χθεσινό κλείσιμο της σελίδας της Χρυσής Αυγής που στεγαζόταν στο WordPress (xryshaygh.wordpress) και πέρα απο τα επιχειρήματα αξιοπρέπειας, τίμηση μνήμης των νεκρών, πολιτισμένης κοινωνίας κτλ,  αναρωτιέται κανείς:

• γιατί οι μεν να λέγονται φασίστες και η χθεσινή πράξη φίμωσης όχι;

• ποιός έχει το δικαίωμα να κρίνει ποιός έχει δικαίωμα στον λόγο και ποιός όχι;

• απο τη στιγμή που μπήκε η Χ.Α. στη Βουλή, το κλείσιμο της σελίδας τους (εφόσον άλλη επίσημη σέλιδα δεν φαίνεται να είχε) αποτελεί λογοκρισία στην ίδια την (φαινομενική) δημοκρατία στην οποία ζούμε;

• που πρέπει μια κοινωνία να πει το «φτάνει, ως εδώ «;

• τι εστί ελευθερία λόγου και έκφρασης;

Αν σήμερα καταδικάζουμε μια πολιτικοποιημένη οργάνωση με νεοναζιστική ροπή, γιατί να μην καταδικάσουμε και το ΚΚΕ για τις σφάγες χιλίαδων κάτα τη διάρκεια του συμμοριτοπόλεμου (μη ξεχνάμε πως διοικούσαν έναν ολόκληρο στρατό που ονομαζόταν και Δημοκρατικός απο πάνω – να θυμίσω σκήνες συνοπτικού εκτελεστικού αποσπάσματος που διαδραματίζονταν στα ορεινά χωριά γιατί οι χωριανοί δεν δεχόντουσαν να πολεμήσουν γι’αυτούς;);

Γιατί να είναι αποδεκτό ενα ριζοσπαστικό κίνημα (το ΡΙ στο ΣΥΡΙΖΑ ξεχάσαμε τι σημαίνει;) που εκ φύσεως προτρέπει σε επανάσταση, στην αφαίρεση δικαιωμάτων οπως αναμφισβήτητα επιθημούν και οι νεοναζί; Οι συνιστώσες του Συνασπισμού κατανοεί κανείς τι ευαγγελίζουν; Κατ’αρχάς, ξέρει κάποιος να κατονομάσει τις συνιστώσες και να εξηγήσει την ιδεολογία τους;

Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι η έλλειψη λογικής, ακεραιότητας  και δικαιοσύνης. Η χάβρα των πολιτικών έχει αφήσει ένα μεγάλο κενό που έρχονται και το γεμίζουν νέοι σωτήρες,

Γιατί πρέπει ένας Μακεδόνας να προσδιορίσει αν είναι Έλληνας ή όχι, κύριε «οικολόγε»;

Αρκετά ψέματα τρώμε εδώ και δεκαετίες απο τον κάθε πολιτικό και ειλικρινά τους έχω σιχαθεί ΟΛΟΥΣ. Βαρέθηκα να βλέπω πως σκεπάζουν κομματικές θέσεις προεκλογικά (αλλά να πιάνονται στα πράσα που και που, κάτι που φυσικά δεν σχολιάζουν τα πληρωμένα δελτία ειδήσεων).

Μια απο τις μεγαλύτερες μεταμφιέσεις των τελευταίων χρόνων είναι και η τάση των «πράσινων» κομμάτων ανά τον κόσμο. Δεν φτάνει που οι μεγαλοβιομηχανίες και μεις οι ίδιοι βιάζουμε  το περιβάλλον ακατάπαυστα, δεν φτάνει που γεννιέται η μόδα να σώσουμε τον κόσμο μας απο εταιρείες  που έχουν σακατέψει ανεπανόρθωτα τη φύση, ήρθαν τώρα και μπήκαν στο παιχνίδι της περιβαλλοντολογικής εγρήγορσης και οι πολιτικάντες.

Καπηλευόμενοι το συναίσθημα ευθύνης όσων πραγματικά νοιάζονται για το μέλλον τούτου του πλανήτη, οι Οικολόγοι Πράσινοι προωθούν μια ατζέντα που δεν αρμόζει γεοπολιτικά στην Ελλάδα. Όσο χρυσές,

Πριν σβήσει τα ίχνη μας το κύμα και ο αέρας

Πριν λίγο πέταξα από πάνω μου την κουβέρτα την φλις και σηκώθηκα από τον καναπέ. Είχε τελειώσει η ταινία που έβλεπα και δεν άντεχα άλλο να κάθομαι εκεί, με την βαριά σκέψη που θόλωνε το μυαλό μου. Ακόμα και η ίδια η κουβέρτα μου με έπνιγε, μου ήταν ανυπόφορη.

Κατέληξα στο συμπέρασμα πως δεν έχει σημασία τελικά αν μια ταινία είναι καλογυρισμένη, έχει καλούς ηθοποιούς, άψογη παραγωγή και σκηνοθέτη ιδιοφυΐα. Μια ταινία αξίζει μόνο αν οι εμπειρίες του θεατή το επιτρέψουν. Και εμένα, πριν λίγο, η ταινία που είχα δει με έκανε να δω ένα κομμάτι της ζωής μου που το είχα παρατήσει. Και δυστυχώς με πόνεσε λίγο που το συνειδητοποίησα. Ή για να είμαι πιο ειλικρινής, με πόνεσε πιο πολύ η ιδέα πως δεν είμαι όσο ανεξάρτητη και δυνατή όσο νόμιζα.

Έχω αμελήσει τον εαυτό μου, όπως όλοι έχουν αμελήσει λίγο πολύ τον εαυτό τους μέσα στον ανεμοστρόβιλο που ζούμε. Πάω κόντρα σε ένα κομμάτι του εαυτού μου που νομίζω με γεμίζει, αν και η πλάκα είναι πως δεν ξέρω καλά καλά αν είναι όλα μια οφθαλμαπάτη, μια απελπισμένη ιδέα μέσα σε μια απελπισία που μας καταδιώκει όλους, μας περιμένει στο κατώφλι της πόρτας μας κάθε πρωί σαν Κέρβερος, και μας ξεπροβοδίζει το βράδυ με ένα γλυκό γρύλισμα καθώς βγάζουμε τις κάλτσες μας πριν σκεπαστούμε πάλι με μια αβάσταχτα βαριά κουβέρτα, ένα πάπλωμα που αν το αφήσουμε να μας σκεπάσει για πολλές ώρες, γίνεται αποπνικτικό.

Πως τα αφήσαμε τα πράγματα έτσι; Πως γίνεται να έχουμε ναρκωθεί τόσο που βλέπουμε τον διπλανό μας

Κοιμήσου και μη νοιάζεσαι, μάγκα Νεοέλληνα

Lit Maiden

Φωτό απο άλλες εποχές …. όταν οι άντρες είχαν αρχίδια, δεν θέλαν να μοιάσουν σαν έναν μετροσέξουαλ Μπέκαμ,  δεν τους ένοιαζε αν στα μαλλία τους ειχαν βάλει αρκετό ζελέ, αν τα ρούχα τους ήταν τρέντυ. Ήταν και γαμώ τους άντρες γιατί δεν κάθονταν να αισθάνονται άντρες μπινελικιάζοντας τις αδερφές

Ο Μπουτάρης το βιολί του ….. το ζήτημα είναι οι Θεσσαλονικείς τι κάνουν;

«Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο εορτασμός του 2012 πρέπει να ξεφύγει από το κλασικό μοτίβο των εθνικοαπελευθερωτικών ιαχών και να κάνει την πόλη γνωστή ανά τον κόσμο. Θεωρώ δηλαδή, πιο σημαντικό το ότι πήραμε τη διάκριση της πρωτεύουσας της νεολαίας της Ευρώπης για το 2014 ή ότι θα γίνει το μουσικό φεστιβάλ Womex στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2012 από τις όποιες εορταστικές εκδηλώσεις δεν θα γίνουν, διότι δεν θα γίνουν, για την απελευθέρωση».

Τάδε έφη ο κυρ Μπουτάρης, αυτός ο μικρός ανθρωπάκος που όταν τον βλέπεις να περπατάει έξω λες «κρίμα, τον παράτησαν οι δικοί του στον δρόμο, τον παππούλη, τον άστεγο». Έχει πρόσωπο η πόλη παντώς, δεν μπορεί κανείς να αντιλέει — πρόσωπο που δεν έχει καμία σχέση ούτε με την Θεσσαλονίκη, ούτε με την Ελλάδα.

Τα Χριστούγεννα δεν είχαν δέντρο (οι αχινοί δεν μετράνε), η παραλία ξαναφτιάχνεται γιατί η προηγμούμενη σπατάλη δεν έφτανε, ο αγιασμός των Φώτων δεν θεωρείται επίσημη τελετή. Το δημαρχιακό μέγαρο που έχει φέτος μια αφίσα απο πάνω ως κάτω να λέει απλά οτι ο Δήμος γιορτάζει θα στοίχισε μια μικρή περιουσία αλλά δεν αφορά κανέναν γιατί όλα τα προβλήματα της πόλης έχουν εξαλειφθεί. Κυκλοφοριακό χάος τέλος, σκουπιδομάνι τέλος, χρέη δήμου τέλος, στήριξη προς όλους τους

Όταν Εύχεσαι στα Ελληνικά ….. by Lit Maiden

Νέο έτος, νέα σελίδα, ευχές, χαρά, ελπίδα. Ως Έλληνες πρέπει να είμαστε από τους λιγοστούς λαούς που χαιρόμαστε με το παραμικρό, βρίσκουμε την ευκαιρία να γιορτάσουμε αργίες όπως πρέπει. Το φαγητό δεν σταματάει, το ποτό ρέει, γέλιο μεταξύ φίλων ακούγεται ως το διπλανό διαμέρισμα, μιλάμε για όσα μας πονάνε, όσα δεν μας περισσεύουν αν και βρίσκουμε τρόπο να τα μοιραζόμαστε.

Όπως είναι φυσιολογικό, τις τελευταίες μέρες ζούμε μια συνεχή ανταλλαγή ευχών. Γενικά όμως, έχουμε μάθει να ευχόμαστε σαν να λέμε ένα γειά. Ενώ όλοι οι λαοί έχουν το καλημέρα έτοιμο, σπάνια βλέπεις να εύχονται καλή εβδομάδα ή καλό μήνα. Έφτασε ο χειμώνας, ευχόμαστε καλό χειμώνα. Πόσους Άγγλους βλέπετε να λένε «Have a nice winter»;

Καλές διακοπές, καλή Σαρακοστή, καλές γιορτές, καλό σαββατοκύριακο, καλό μεσημέρι, καλησπέρα, καλό

Θα βγει κανείς να ενημερώσει τους κατοίκους της συμπρωτεύουσας για το δένδρο; Τα 5 καυτά ερωτήματα

Lit Maiden

Όλοι αναμετέδωσαν την ξεφτίλα στην Θεσσαλονίκη — όχι για το δέντρο το ίδιο που δεν είναι καν δέντρο αλλά γεωμετρικό τρισδιάστατο σχήμα (αλήθεια, απορώ αν κανείς σκέφτηκε να δει αυτή την κατασκευή μέσα από τα μάτια ενός 7χρονου, γιατί στην ουσία τα παιδιά είναι αυτά που θα μαγέψουμε με την διακόσμηση, οι ενήλικες έχουν ντέρτια αυτόν τον καιρό με τα 8 χαράτσια σε 30 μέρες).

Η ξεφτίλα δεν είναι μόνο το δέντρο, αλλά η ίδια η προχειρότητα με την οποία σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε το όλο έκτρωμα. Οι ξένοι μας κοροϊδεύουν εδώ και καιρό για ανοργανωσιά, τεμπελιά και επιπολαιότητα. Αποδείχθηκαν σωστοί στην συγκεκριμένη περίπτωση. Πως αλλιώς να εξηγήσεις το φιάσκο αυτό;

Ανοργανωσιά: Δεν φαντάστηκαν ποτέ εκεί στον Δήμο να ζυγίσουν το ρίσκο πριν ξοδέψουν τα χρήματα των φορολογουμένων; Ζούμε στην Θεσσαλονίκη, κυρίες και κύριοι. Φυσάει Βαρδάρης στην Θεσσαλονίκη, κυρίες και κύριοι. Είναι Δεκέμβριος, αγαπητοί μου. Εδώ Νοέμβριος ήταν, και κόντεψε ο

Που πάμε φέτος τα Χριστούγεννα;

….. στο πλησιέστερο ορφανοτροφείο, γηροκομείο, κέντρο απεξάρτησης.

Καλά τα ταξίδια στην Ελλάδα για την τόνωση του εγχώριου τουρισμού, καλά τα ρεβεγιόν με τα κοντά μαύρα φορεματάκια και τα μεταξωτά πουκάμισα, αλλά φέτος κάτι πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να κάνουμε κάτι σωστό.Χριστούγεννα δεν είναι λαμπάκια, στολισμένα δέντρα και Αη Βασιλίδες για τα καρναβάλια. Χριστούγεννα σημαίνει δίνω, προσφέρω, κάνω κάτι για τον άλλο.

Φέτος αλλάζουμε ρότα. Παίρνουμε τα παιδιά μας δώρο που δεν θα ξεχάσουν ποτέ – τα φορτώνουμε στο

ΝΑ Η ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΜΙΛΗΣΕ Η ΜΕΓΑΛYΤΕΡΗ ΓΛΑΣΤΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔAΣ ….. by Lit Maiden

Όχι δεν ήταν μειονότητα. Όχι δεν αμαύρωσαν την παρέλαση που δεν ματαιώθηκε όπως λένε τα πουλημένα κανάλια. Ο κόσμος παρέμεινε ως το τέλος. Η μόνη διαφορά ήταν πως δεν άφησαν τους πραγματικούς

Η Αβάσταχτη Βαρύτητα του Ελληνικού Είναι ……… by Lit Maiden

Σε τι κόσμο γεννήθηκα, Θεέ μου; Όλοι γύρω μου να τρέχουν μανιωδώς, παρασέρνοντας και μένα μέσα στο χειμαρρώδες άγχος τους. Ζω σήμερα, πεθαίνω αύριο και θα δω εν τέλει πως δεν είχα χρόνο να δω γιατί υπήρξα, τι πρόσφερα, τι άφησα πίσω μου.

Θα δω εν τέλει πως είχα όλο τον χρόνο να δω γιατί υπήρξα, ότι δεν πρόσφερα και ότι δεν θα αφήσω ίχνος πίσω μου.

Η προσγείωση – που για πολλούς Έλληνες δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη – ήταν άσχημη. Το χαμόγελο σβήστηκε από τα χείλια ολονών σαν ύπουλος καρκίνος που τρέφεται από υγιή κύτταρα. Χαρά πλέον σημαίνει λήθη. Χαρά θα πει να ξεχνιέμαι μέσα από ασήμαντα ερεθίσματα που δίνουν νόημα στη ζωή μου

Πατρίδα μου …. by Lit Maiden

Πατρίδα μου, ξανά-ανταμώσαμε. Φίλησα νοερά τα αγιασμένα χώματα σου μετά από τόσα χρονια που ήμουν εξόριστη στην κρύα ξενιτιά, μα βρήκα παντού προδοσία και σαπίλα.

Πότισα με δάκρυα τα γαϊδουράγκαθα που φύτρωσαν στις γειτονιές σου, που ρίζωσαν στις καρδιές των άγνωστων σε μένα προσώπων, τον συμπατριωτών μου, που έπνιξαν το χαμόγελο και την καλημέρα.

Πατρίδα μου, με λένε ειρωνικά να σε χαίρομαι. Με λένε να χαίρομαι το πανί που θα υψώσω στο μπαλκόνι μου σε λίγες μέρες, και το κακό είναι ότι τους καταλαβαίνω πως νιώθουν προδομένοι και αυτοί.

Όμως δεν μπορώ να σε απαρνηθώ. Δεν μπορώ να μην υψώσω την σημαία του παππού μου που θα πρέπει να

Επιστροφή στον Μεσαίωνα: Ο Χρησμός του Βενιζέλου με έναν Καφέ …….. by Lit Maiden

Δεν πιστεύω αυτά που βλέπω. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται αυτά. Έχω πάθει με την ξεδιάντροπη αλαζονεία, το αυτοκρατορικό ύφος, το «μη μου άπτου καθώς είστε όλοι ανάξιοι» που αποπνέει η γλώσσα του σώματος.

Απορώ πως αυτοί θεωρείται πως είναι μορφωμένοι. Δεν μπορώ να καταλάβω τι έμαθαν από την ιστορία. Μετά σκέφτομαι πως μάλλον δεν χρειάζεται ένα χαϊδεμένο παιδί να πασχίσει και πολύ για να βγάλει σχολεία και πτυχία, να ιδρώσει ποτέ του για το αν οι νόμοι του κράτους ισχύουν για αυτόν.

Δεν μπορώ να καταλάβω πως οι αρχαίοι με όλη την προχειρότητα, την βαρβαρότητα, τους πολέμους, την έλλειψη επικοινωνίας, τεχνολογίας και μορφώσεως μπόρεσαν να παράγουν πολιτισμό. Πως γίνεται ο ίδιος λαός σήμερα να παράγει μεσαιωνικές προσωπικότητες, φεουδάρχες που πετάνε ξεροκόμματα στους

Τα παιδιά του κλότσου και του μπάτσου …… by Lit Maiden

Κυριακή πρωί. Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι. Έκανε λίγη ψύχρα αλλά δεν με πείραζε καθόλου. Κάθισα στο τραπεζάκι μόνη μου, η γειτονιά ακόμη δεν ήταν στο πόδι και μάλλον θα αργούσε.

Πήρα κάποιες αποφάσεις εκείνο το πρωινό στη γλυκιά ψύχρα καθώς όλοι κοιμόντουσαν, λαμβάνωντας υπ’όψιν μου κάποιες τελευταίες εξελίξεις και τον χρόνο που άρχιζε και πίεζε ασφυκτικά. Ξανάρθε στο μυαλό μου η σκέψη πως οι πολιτικοί δεν νοιάζονται για μας. Μας γράφουν κανονικά και με τον νόμο (ειρωνεία τ’ότι αυτό γίνεται κυριολεκτικά), χλευάζοντας μας με τον πιο χυδαίο